زیر عبا سوی کدام قبله نماز میکند شیخ

حکایت این دنیا اصلا پیچیده نیست. همه چیز خیلی ساده ست. ساده تر از آنچه فکرش را بکنیم. هر چند چون حکایت شقشقیه، خار در چشم و استخوان در گلو ست اما آنچنان ساده که برای هر بشری قابل فهم است. حالا چه 1400 سال پیش باشد، چه امروز و چه فردا ...

به همین نقل قول بسنده کنم :

علمای تیزبین در قبل از دوم خرداد 76 فریاد زدند که اگر این روشنفکران غربگرا روی کار آیند مشروطه تکرار خواهد شد و دین در خطر خواهد بود و تقی زاده ها در راه ند و از این قبیل، اما هشدار آنها جدی گرفته نشد و امروز بعد از سه سال می بینیم سخن آنها بخش زیادی از حقیقت را دربرداشته است، نوک پیکان حمله اصلاح طلبان متوجه ولایت فقیه است و طرحها و لوایح در جهت حذف مکتب و ایدئولوژی پیش می رود.

اصلاحات چیست؟/ علی مطهری/ روزنامه جام جم/ 5/7/1377

پی نوشت :

1. روحانی امروز در یزد ، باغی انقلاب را خدمتگزار ایران خواند. +گوشه ای از خدمات این خدمتگزار

2. پس از توهین به شهید محمد منتظری در سالنامه 92 روزنامه شرق اینبار +سعید حجاریان به سراغ مقدسات دینی رفت  و  +به مکتب ایرانی پیوست.

نجوای دوشنبه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی لَمْ یُشْهِدْ أَحَداً حِینَ فَطَرَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ وَ لا اتَّخَذَ مُعِیناً حِینَ بَرَأَ النَّسَمَاتِ لَمْ یُشَارَکْ فِی الْإِلَهِیَّةِ وَ لَمْ یُظَاهَرْ فِی الْوَحْدَانِیَّةِ کَلَّتِ الْأَلْسُنُ عَنْ غَایَةِ صِفَتِهِ وَ الْعُقُولُ عَنْ کُنْهِ مَعْرِفَتِهِ وَ تَوَاضَعَتِ الْجَبَابِرَةُ لِهَیْبَتِهِ وَ عَنَتِ الْوُجُوهُ لِخَشْیَتِهِ وَ انْقَادَ کُلُّ عَظِیمٍ لِعَظَمَتِهِ فَلَکَ الْحَمْدُ مُتَوَاتِراً مُتَّسِقاً وَ مُتَوَالِیاً مُسْتَوْسِقاً [مُسْتَوْثِقا] وَ صَلَوَاتُهُ عَلَى رَسُولِهِ أَبَداً وَ سَلامُهُ دَائِماً سَرْمَداً اللَّهُمَّ اجْعَلْ أَوَّلَ یَوْمِی هَذَا صَلاحا وَ أَوْسَطَهُ فَلاحاً وَ آخِرَهُ نَجَاحا وَ أَعُوذُ بِکَ مِنْ یَوْمٍ أَوَّلُهُ فَزَعٌ وَ أَوْسَطُهُ جَزَعٌ وَ آخِرُهُ وَجَعٌ اللَّهُمَّ إِنِّی أَسْتَغْفِرُکَ لِکُلِّ نَذْرٍ نَذَرْتُهُ وَ کُلِّ وَعْدٍ وَعَدْتُهُ وَ کُلِّ عَهْدٍ عَاهَدْتُهُ ثُمَّ لَمْ أَفِ بِهِ وَ أَسْأَلُکَ فِی مَظَالِمِ عِبَادِکَ عِنْدِی فَأَیُّمَا عَبْدٍ مِنْ عَبِیدِکَ أَوْ أَمَةٍ مِنْ إِمَائِکَ کَانَتْ لَهُ قِبَلِی مَظْلِمَةٌ ظَلَمْتُهَا إِیَّاهُ فِی نَفْسِهِ أَوْ فِی عِرْضِهِ أَوْ فِی مَالِهِ أَوْ فِی أَهْلِهِ وَ وَلَدِهِ أَوْ غِیبَةٌ اغْتَبْتُهُ بِهَا أَوْ تَحَامُلٌ عَلَیْهِ بِمَیْلٍ أَوْ هَوًى أَوْ أَنَفَةٍ أَوْ حَمِیَّةٍ أَوْ رِیَاءٍ أَوْ عَصَبِیَّةٍ غَائِباً کَانَ أَوْ شَاهِداً وَ حَیّاً کَانَ أَوْ مَیِّتاً فَقَصُرَتْ یَدِی وَ ضَاقَ وُسْعِی عَنْ رَدِّهَا إِلَیْهِ وَ التَّحَلُّلِ مِنْهُ، فَأَسْأَلُکَ یَا مَنْ یَمْلِکُ الْحَاجَاتِ وَ هِیَ مُسْتَجِیبَةٌ لِمَشِیَّتِهِ وَ مُسْرِعَةٌ إِلَى إِرَادَتِهِ أَنْ تُصَلِّیَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أَنْ تُرْضِیَهُ عَنِّی بِمَا [بِمَ ] شِئْتَ وَ تَهَبَ لِی مِنْ عِنْدِکَ رَحْمَةً إِنَّهُ لا تَنْقُصُکَ الْمَغْفِرَةُ وَ لا تَضُرُّکَ الْمَوْهِبَةُ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ اللَّهُمَّ أَوْلِنِی فِی کُلِّ یَوْمِ إِثْنَیْنِ نِعْمَتَیْنِ مِنْکَ ثِنْتَیْنِ سَعَادَةً فِی أَوَّلِهِ بِطَاعَتِکَ وَ نِعْمَةً فِی آخِرِهِ بِمَغْفِرَتِکَ یَا مَنْ هُوَ الْإِلَهُ وَ لا یَغْفِرُ الذُّنُوبَ سِوَاهُ

ستایش خداى را که هنگام آفرینش آسمانها و زمین احدى را گواه نساخت و به گاه ایجاد جانداران یاورى نگرفت، در پرستش انبازى ندارد، و در یکتایی اش پشتیبانى نخواهد، زبانها از بیان حقیقت وصفش درمانده و خردها از ژرفاى معرفتش وامانده و گردنکشان در برابر عظمتش فروتن و چهره ها از بیم او متواضع گشته و هر بزرگى در برابر بزرگیش تسلیم گشته است. ستایش پیاپى و پیوسته و دنباله دار و پایدار تنها توراست، و رحمت همیشگى و درود جاودان و بی پایان او بر رسولش باد. بار خدایا! ابتدای امروزم را خیر و صلاح، و میانه امروز را رستگارى و پایانش را کامیابى قرار ده و به تو پناه می آورم از روزی که آغازش شیون و میانش بیتابى، و پایانش دردمندى است، خدایا! از تو آمرزش میطلبم براى هر نذرى که کردم و هر وعده اى که دادم و هر پیمانى که بستم سپس به آن وفا نکردم و اداى حقوق بندگانت را که بر عهده دارم از تو درخواست میکنم، پس هر بنده اى از بندگانت و هر کنیزى از کنیزانت که او را نزد من حقىّ پایمال شده باشد که در آن به جان یا آبرو یا مال، یا خانواده اش یا فرزندش ستم روا داشته ام یا غیبتى از او کرده ام یا بر اثر میل خود یا خواهش دل یا تکبّر یا غضب یا خودنمایى یا تعصّب بر او یارى نهاده ام، این بنده یا کنیزت غایب باشد یا حاضر، زنده باشد یا مرده، و دستم کوتاه شده و وسعم نمی رسد از پرداخت آن حق یا طلب حلالیت از او . از تو میخواهم اى کسى که رفع نیازها در اختیار اوست، و آن حاجات در مقابل مشیّت او اجابت پذیر و به جانب اراده اش شتابانند که بر محمّد و خاندان محمّد درود فرستى و آن بنده را که بر او ستمى کردم هرگونه که خواهى از من راضى گردانى و از جانب خود مرا رحمت عطا نمایى، چه آمرزیدن از تو نکاهد و بخشیدن به تو زیان نرساند، اى مهربان ترین مهربانان خدایا! در هر دوشنبه از سوى خویش دو نعمت بر من عطا کن، خوشبختى بندگی ات را در آغازش، و نعمت آمرزشت را در پایانش، اى آن که تنها او شایسته پرستش است و جز او کسى گناهان را نیامرزد.

دریافت دعای روز دوشنبه

طاقت آوردن این درد نهان آسان نیست

هان! به خدا قسم پسر ابوقحافه جامه خلافت را پوشید در حالى که مى دانست جایگاه من در آن چون محور سنگ آسیا به آسیاست، سیل دانش از وجودم همچون سیل سرازیر مى شود و مرغ اندیشه به منزلتم نمى رسد. اما از خلافت چشم پوشیدم، و روى از آن برتافتم، و عمیقاً اندیشه کردم که با دست بریده و بدون یاور بجنگم، یا آن عرصه گاه ظلمت کور را تحمل نمایم، فضایى که پیران در آن فرسوده، و کم سالان پیر، و مؤمن تا دیدار حق دچار مشقت مى شود! دیدم خویشتندارى در این امر عاقلانه تر است، پس صبر کردم در حالى که گویى خار در چشم بود و استخوان در گلوی من مانده بود. مى دیدم که میراثم به غارت مى رود. تا نوبت اولى سپرى شد، و خلافت را پس از خود به پسر خطّاب واگذارد.
(سپس امام وضع خود را به شعر اعشى مثل زد) 
«چه تفاوت فاحشى است بین امروز من با این همه مشکلات، و روز حیّان برادر جابر که غرق خوشى است»
شگفتا! اولى با اینکه در زمان حیاتش مى خواست حکومت را واگذارد، ولى براى بعد خود عقد خلافت را جهت دیگرى بست. چه سخت هر کدام به یکى از دو پستان حکومت چسبیدند! حکومت را به فضایى خشن کشانیده و به کسى رسید که کلامش درشت و همراهى با او دشوار و لغزشهایش فراوان و معذرت خواهیش زیاد بود.
بودن با حکومت او کسى را مى ماند که بر شتر چموش سوار است، که اگر مهارش را بکشد بینى اش زخم شود و اگر رهایش کند خود و راکب را به هلاکت اندازد! به خدا قسم امت در زمان او دچار اشتباه و ناآرامى، مزاج و انحراف از راه خدا شدند. آن مدت طولانى را نیز صبر کردم و بار سنگین هر بلایى را به دوش کشیدم. تا زمان او هم سپرى شد و امر حکومت را به شورایى سپرد که به گمانش من هم یکى از آنانم!
خداوندا چه شورایى! من چه زمانى در برابر اولین آنها در برترى و شایستگى مورد شک بودم که امروز همپایه این اعضاى شورا قرار گیرم؟! ولى (به خاطر احقاق حق) در نشیب و فراز شورا با آنان هماهنگ شدم، در آنجا یکى به خاطر کینه اش به من رأى نداد و دیگرى براى بیعت به دامادش تمایل کرد و مسائلى دیگر که ذکرش مناسب نیست. تا سومى به حکومت رسید که برنامه اى جز انباشتن شکم و تخلیه آن نداشت و دودمان پدرى او (بنى امیه) به همراهى او برخاستند و چون شترى که گیاه تازه بهار را با ولع مى خورد به غارت بیت المال دست زدند، در نتیجه این اوضاع رشته اش پنبه شد، و اعمالش کار او را تمام ساخت، و شکمبارگى سرگونش نمود.
آن گاه چیزى مرا به وحشت نینداخت جز اینکه مردم همانند یال کفتار بر سرم ریختند و از هر طرف به من هجوم آورند، به طورى که دو فرزندم در آن ازدحام کوبیده شدند و ردایم از دو جانب پاره شد، مردم چونان گله گوسپند محاصره ام کردند. اما همین که به امر خلافت اقدام نمودم گروهى پیمان شکستند و عده اى از مدار دین بیرون رفتند و جمعى دیگر سر به راه طغیان نهادند، گویى هر سه طایفه این سخن خدا را نشنیده بودند که مى فرماید: «این سراى آخرت را براى کسانى قرار داده ایم که خواهان برترى و فساد در زمین نیستند، و عاقبت خوش از پرهیزکاران است.» چرا، به خدا قسم شنیده بودند و آن را از حفظ داشتند، امّا زرق و برق دنیا چشمشان را پر کرد و زیور و زینتش آنان را فریفت.
هان! به خدایى که دانه را شکافت، و انسان را به وجود آورد، اگر حضور حاضر و تمام بودن حجت بر من به خاطر وجود یاور نبود و اگر نبود عهدى که خداوند از دانشمندان گرفته که در برابر شکمبارگى هیچ ستمگر و گرسنگى هیچ مظلومى سکوت ننمایند، دهنه شتر حکومت را بر کوهانش مى انداختم و پایان خلافت را با پیمانه خالى اولش سیراب مى کردم، آنوقت مى دیدید که ارزش دنیاى شما نزد من از اخلاط دماغ بز کمتر است.
(چون سخن مولا به اینجا رسید مردى از اهل عراق برخاست و نامه اى به او داد، حضرت سرگرم خواندن شد، پس از خواندن، ابن عباس گفت: اى امیرالمؤمنین، کاش سخنت را از همان جا که بریدى ادامه مى دادى! ) فرمود:
هیهـات اى پسر عبـاس، این آتش درونى بود که شعله کشید سپس فرو نشست.
ابن عباس گفت: به خدا قسم بر هیچ سخنى به مانند این کلام ناتمام امیرالمؤمنین غصه نخوردم که آن انسان والا درد دلش را با این سخنرانى به پایان نبرد.

+خطبه سوم نهج البلاغه معروف به شقشقیه

پی نوشت :
طاقت آوردن این درد نهان آسان نیست ، شقشقیه ست و سخن گفتن از آن آسان نیست ...
دریافت رزق امشب

دیروز یونسی امروز ملاوردی ، هزینه تراشی جماعت بی تدبیر تا کی؟

گویا مسئولان دولت تدبیر خوش ندارند ملت یک روز بی دغدغه پشت سر بگذارد. حق هم دارند. بهترین راه سرگرم کردن مردم ، ایجاد بحران های ساختگی هست که البته ید طولایی هم دارند، یک روز یونسی ، یک روز ملاوردی. هر چند باز مثل همیشه طلبکارانه افتاده اند به جان رسانه ها که "چرا دست از سر ما برنمی دارید. این غائله ای است که شما درست کرده اید!".

و مولوی سید علی قریشی، امام جمعه اهل سنت شهرستان فنوج چه پاسخ درخوری داد به این جماعت که:

هیچ فردی حق ندارد به جهت منافع سیاسی و خودنمایی اجتماعی  شعور  و حیثیت یک ملت را به بازی بگیرد و با بیان مطالب سخیف و غیر واقعی آبروی یک قوم و مذهب را ببرد.

+دسته گل جدید خانم ملاوردی

پی نوشت :

یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود یک مردی بود که همه با چهره خندانش میشناختندش. به فقرا سرکشی میکرد. اختلاف ها را صلح و صفا میکرد. دنبال کارهای اقتصادی و درمانی مردم را میگرفت. این وسط حتی از خانواده هایی که کسی از اعضاشان اعدام شده بود هم غافل نمیشد. میگفت اگر کسی خطایی کرده است و مجازات شده خانواده اش چه گناهی کرده اند، آنها هم باید مثل بقیه زندگی کنند، نباید بچه ای چون پدرش اعدام شده از زندگی و کار و تحصیل باز بماند. خلاصه خوبی های مرد مهربان داشت کارش را میکرد ، دلها به هم نزدیک میشد. آنهایی که صدای خنده مردم این سرزمین آزارشان میداد با خودشان گفتند نمیشود که ما همینطور دست روی دست بگذاریم. پس دست به کار شدند تا صدایی بلندتر از صدای خنده ها به راه بیندازند. و صدای انفجار بلند تر از صدای خنده ها بود.

چند سال بعد آقا به بچه های مرد مهربان گفتند : بعد از جنگ خیلی ها به حاشیه رفتند، اما شهید شوشتری همچنان ماندند. فکر نکنید محاسن سفید پدرتان از سن و سال ایشان است، محاسن ایشان در این اواخر سفید شده است، وقتی مستضعفین را میدیدند، وقتی مشکلات را میدیدند.

+

هیچ وقت شبی رو که خبر شهادت سردار نور علی شوشتری اعلام شد فراموش نمیکنم. همونطور که ریگی رو فراموش نمیکنم. همونطور که حمایت ریگی از فتنه سبز رو فراموش نمیکنم. همونطور که حامیان داخلی و خارجی امروز و دیروز و فردای ریگی و فتنه گران 88 رو فراموش نمیکنم.

 لعنة الله على القوم الظالمین

پدرانه هایی برای من 17

آدم شدن وقتی است که انسان همه را مانند خود، آدم به حساب آورد.
شهید مطهری

+
اینم واسه اونهایی که مدام ورد زبونشون اینه که همسرم آدم نیست، همسایه مون آدم نیست، رییسم آدم نیست، و کلا هیشکی آدم نیست.

پ ن موقت:
در حال سر و کله زدن با مقالات جهاد دانشگاهی، اومدم تو سررسید بنویسم دیدم بالای صفحه نوشته

این روضه شرح ندارد

" دلالت‏ بر آنچه احتمال دادیم از حقیقت لیلة‏القدر مى‏ کند حدیث‏ شریف طولانى که در تفسیر برهان از کافى شریف نقل فرموده و در آن حدیث است که:

نصرانى گفت‏ به حضرت موسى بن‏ جعفر (ع) که تفسیر باطن "حم* والکتاب المبین* انا انزلناه فى لیلة مبارکة* انا کنا منذرین فیها یفرق کل امر حکیم"(حم، سوگند به کتاب روشن، ما آن را در شبی مبارک فرستادیم، همانا ما بیم دهنده بوده ایم، در آن شب هر امر استوار تفصیل و تبیین می شود/ سوره دخان. 1-4) چیست؟

فرمود: "اما «حم‏» محمد صلى الله علیه و آله و اما «کتاب مبین‏» امیرالمؤمنین‏ (ع) است و اما «اللیلة‏» ، فاطمه (س) است" (اصول کافی. کلینی. ج 2. ص 326 .کتاب الحجة. باب مولد النبی. ح 4)

پی نوشت :

دریافت رزق امشب

متن مقتل :
قَالَ جَابِرُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ‏ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص یَقُولُ لِعَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع قَبْلَ مَوْتِهِ بِثَلَاثٍ سَلَامُ اللَّهِ عَلَیْکَ یَا أَبَا ‏الرَّیْحَانَتَیْنِ أُوصِیکَ بِرَیْحَانَتَیَّ مِنَ الدُّنْیَا فَعَنْ قَلِیلٍ یَنْهَدُّ رُکْنَاکَ‏ وَ اللَّهُ خَلِیفَتِی عَلَیْکَ فَلَمَّا قُبِضَ رَسُولُ اللَّهِ ص قَالَ ‏عَلِیٌّ ع هَذَا أَحَدُ رُکْنَیَّ الَّذِی قَالَ لِی رَسُولُ اللَّهِ ص فَلَمَّا مَاتَتْ فَاطِمَةُ ع قَالَ عَلِیٌّ ع هَذَا الرُّکْنُ الثَّانِی الَّذِی قَالَ ‏رَسُولُ اللَّهِ.‏
جابر بن عبد الله انصارى می‏گوید: سه روز پیش از رحلت رسول خدا (ص) شنیدم که به على بن ابى ‏طالب چنین فرمود: اى پدر دو ریحانه! تو را نسبت به این دو ریحانه خودم از دنیا (حسن و حسین علیهما ‏السلام) سفارش میکنم. به همین زودى دو رکن تو ویران میشود و خداوند بهترین جانشین براى تو خواهد بود. ‏هنگامی که رسول خدا (ص) رحلت فرمودند على (ع) گفت: این یکى از دو رکن من بود که ویران شد و رسول خدا ‏به من فرمود و چون فاطمه (ع) رحلت کرد، علی علیه السلام فرمود: این همان رکن دومى است که پیامبر (ص) ‏خبر دادند.‏

أمالی شیخ صدوق، ص 135 و معانی الاخبار شیخ صدوق، ص 403.‏ 

دُردانه نبی

ای به فدای بانویی که فرمود :

وَ کُلُّ اَهْلٍ لَهُ قُرْبی وَ مَنْزِلَةٌ عِنْدَ الْاِلهِ عَلَی الْاَدْنَیْنِ مُقْتَرِبُ

هر خاندانى که نزد خدا منزلت و مقامى داشت نزد بیگانگان نیز محترم بود، غیر از ما

+خطبه فدکیه حضرت زهرا سلام الله علیها در مسجد

دریافت رزق امشب/1

دریافت رزق امشب/2

پی نوشت :

فقط 3 روز مونده تا ...

باز نشر از 13 اسفند 93 ، 20:21
سه روز قبل از چهارمین سفر راهیان

لا یوم کیومک یا اباعبدالله

دریافت رزق امشب

پی نوشت :
اینجا ...

یقه دیپلمات سخت است ، کوفیه سرخ ببندید

بچه که بودیم

وقتی اخبار فلسطین و لبنان می شد بغض در گلو و اشک چشم مان

مادر میگفت سراب عرب پارچه (کوفیه سرخ) هایشان را محکم بسته اند

که نکند رگ غیرتشان هوایی بخرد

حالا که بزرگ شدیم

میبینم دیپلمات هایمان هم هر روز یقه سفید پیراهنشان را محکمتر میبندند

تا نکند خونی به رگ غیرتشان برسد و شرمنده کدخدا شوند

مثل ابر بهاری

امام کاظم(ع) می‌فرماید «ای بندگان بد! گندم را تمیز و پاک کنید و آن‌را آسیاب کرده و خوب نرم کنید، تا طعم خوب گندم را درک کنید و خوردنش برای شما شیرین شود، همچنین ایمان را خالص و کامل کنید تا طعم ایمان را بچشید و سود ایمان به شما برسد».(یَا عَبِیدَ السَّوْءِ نَقُّوا الْقَمْحَ وَ طَیِّبُوهُ وَ أَدِقُّوا طَحْنَهُ تَجِدُوا طَعْمَهُ وَ یَهْنِئْکُمْ أَکْلُهُ کَذَلِکَ َأَخْلِصُوا الْإِیمَانَ وَ أَکْمِلُوهُ تَجِدُوا حَلَاوَتَهُ وَ یَنْفَعْکُمْ غِبُّه / تحف‌العقول.ص392).
یعنی همان‌طور که اگر می‌خواهید مزۀ شیرین گندم را بچشید، باید آرد را از سبوس خالص کنید، اگر می‌ خواهید مزۀ ایمان را بچشید، باید ایمان خود را خالص و کامل کنید. ما اگر بخواهیم انگیزه‌ای برای خودمان ایجاد کنیم که با آن انگیزه، به سراغ اخلاص برویم و آن را طلب کنیم، باید بگوییم «مزۀ دین‌داری و بندگی به اخلاص است؛ بلکه مزۀ زندگی هم به اخلاص است». اگر کسی به اخلاص برسد و یا اینکه اخلاص را دوست داشته باشد و به سمت اخلاص قدم بردارد واقعاً زندگی‌اش متفاوت خواهد شد. کما اینکه رسول خدا(ص) فرمود «اگر خداوند مطلع بشود دلی اخلاص را دوست دارد، خودش ادارۀ زندگی او را به عهده می‌گیرد». (مَا أَطَّلِعُ‏ عَلَى قَلْبِ عَبْدٍ فَأَعْلَمُ فِیهِ حُبَ‏ الْإِخْلَاصِ‏ لِطَاعَتِی لِوَجْهِی وَ ابْتِغَاءِ مَرْضَاتِی إِلَّا تَوَلَّیْتُ تَقْوِیمَهُ وَ سِیَاسَتَهُ وَ تَقَرَّبْتُ مِنْه /مصباح الشریعه. ص92).
تازه آن موقع است که آدم شیرینی ارتباط با خدا را واقعاً می‌چشد و اصلاً خدا را در زندگی خودش حسّ می‌کند. در این صورت رنج‌ها و سختی‌های زندگی هم برایش آزاردهنده نخواهد بود بلکه شیرین خواهد بود. یکی از آثار اخلاص را در این روایت می‌بینید که امام صادق(ع) می‌فرماید: «وقتی رقت قلب پیدا کردی، دعا کن، و قلب هم رقیق نمی‌شود(رقت قلب پیدا نمی‌کنی) مگر زمانی که خالص شوی‏»( إِذَا رَقَ‏ أَحَدُکُمْ‏ فَلْیَدْعُ؛ فَإِنَّ الْقَلْبَ لَایَرِقُّ حَتّى‏ یَخْلُص/ کافی. ج2.ص477).
اگر خالص شوی، مثل ابر بهاری می‌شوی و دلت رقت پیدا می‌کند. درست است که مؤمنِ مخلص، سعۀ صدر دارد و محکم است، ولی در عین حال، دلش رقیق است.البته هر گریه‌ای ناشی از رقت قلب نیست، در رقت قلب یک رحمی نسبت به دیگران دیده می‌شود. یک وقت انسان نسبت به خودش رحم و دلسوزی دارد و گریه می‌کند(گریۀ بچه‌ها معمولاً از این نوع است)، اما یک وقت انسان برای دیگران دلسوزی می‌کند. کسی که رقت قلب دارد برای دیگران گریه می‌کند، چون طاقت ندارد رنج دیگران را ببیند. چنین کسی می‌نشیند و برای دیگران دعا می‌کند. اگر چنین کسی را پیدا کردید، سعی کنید با او نشست و برخواست داشته باشید، تا از برکات وجودش بهرمند شوید، لااقل از کنار این آدم‌های خوب رد شوید تا شما را نگاه کند، چون او رقت قلب دارد، وقتی شما را ببیند، برای شما دعا می‌کند. آقای بهجت(ره) می‌فرمود: «اینها که مدام به من می‌گویند التماس دعا، لزومی ندارد بگویند چون من خودم آنها را دعا می‌کنم» ایشان چون رقیق‌القلب و دلرحم بودند، دیگران را دعا می‌کنند.
می‌خواهم یک آدم رقیق‌القلب به شما معرفی کنم. بعد از رسول خدا(ص) رقیق‌القلب‌ترین انسان عالم خلقت، امیرالمؤمنین(ع) است. یک روز امیرالمؤمنین(ع) از بازار خرمافروشان عبور می‌کرد، کنیزی را دید که گریه می‌کند. حضرت جلو رفت و پرسید: «چرا گریه می‌کنی؟» او عرض کرد: اربابم برای خرید خرما مبلغی پول به من داد و من به اینجا آمدم و خرما خریدم و برایش بردم، ولی آن را نپسندید و گفت نامرغوب است، ببر و پس بده، اما فروشنده حاضر به پس گرفتن نیست. علی‌(ع) نزد فروشنده رفت و به او فرمود: «ای بنده خدا! این بانو، کنیز و خدمتکار است و از خودش اختیاری ندارد، پولش را بده و خرمای خودت را پس بگیر.»     خرمافروش که علی (ع) را نمی‌شناخت، از دخالت ایشان ناراحت شد، برخاست و گفت: تو چه کاره هستی که در کار ما دخالت می‌کنی؟! و دست رد بر سینه حضرت زد، مردمی که آنجا بودند و علی (ع) را می‌شناختند، به فروشنده خرما گفتند: این آقا «علی بن ابیطالب امیرمؤمنان» است. آن مرد وقتی فهمید که ایشان امیرالمؤمنین(ع) است رنگش پرید، شرمنده شد و عذرخواهی کرد و پول کنیز را به او داد و خرمای خود را پس گرفت و آن کنیز هم خوشحال شد و به خانه برگشت».(عَنْ أَبِی مَطَرٍ الْبَصْرِیِ‏ أَنَّ أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ ع مَرَّ بِأَصْحَابِ التَّمْرِ فَإِذَا هُوَ بِجَارِیَةٍ تَبْکِی‏ فَقَالَ یَا جَارِیَةُ مَا یُبْکِیکِ .../مناقب آل‌ابیطالب.2.112).
حالا فکر کنید علی‌بن ابیطالب(ع) که این‌قدر رقیق‌القلب است که طاقت ندارد گریۀ یک کنیز را تحمل کند، وقتی صدای گریه‌های فاطمۀ زهرا(س) را می‌شنید، چه می‌کشید؟!
هر کسی در این دنیا باید یک رنجی بکشد، اما می‌دانید رنج امیرالمؤمنین(ع) چه بود؟ امیرالمؤمنین(ع) در جنگ‌ها هزاران زخم بر بدنش وارد می‌شد اما رنج زیادی از آنها نمی‌کشید. خدا می‌داند چه رنجی برای امیرالمؤمنین(ع) سنگین و جان‌گداز است. اینکه علی(ع) با آن رقّت قلبش، صدای ناله‌های جانسوز فاطمه(س) را بشنود و سکوت کند ...

+اخلاص یعنی بی‌هوا بودن

پی نوشت :
دریافت رزق امشب ، شب آخر دهه اول ...