" به طرف میگن تو که روزه نمیگیری ، چه کار به پخش شدن یا نشدن ربنای شجریان داری؟ میگه روزه که نمی گیرم، اگه دغدغه ربنای شجریان دم افطار رو هم نداشته باشم که دیگه پاک کافرم! "
این طنز تلخ اولین واکنش به بحث های هفته گذشته پیرامون اصرار بر پخش صوت ربنای جناب شجریان بود. بحث هایی که بعد از انتشار مصاحبه روزنامه ایران و سپس نقد روزنامه کیهان گرم تر هم شد، اما این گرم شدن - و حتی جایی داغ شدن - موجب نشد تا راضی به نوشتن درباره این موضوع بشوم. تا امروز عصر ...
امروز خواندن مطلب یکی از دوستان بسیار عزیز و با معرفت مجازی باعث شد تا به نوشتن این چند خط فکر کنم.
به این فکر کنم که بر عکس طنز تلخ فوق ، تمام آنها که دغدغه ربنای شجریان را دارند بی نماز و روزه نیستند، خیلی هاشان اتفاقا تا به حال روزه قضا شده نداشته اند.
به این فکر کنم که بر عکس نظر آن دوست مجازی دیگر بحث سر چند عکس و چند انتقاد و حتی ضدیت سیاسی نیست و یا به قول آن سایت معلوم الحال ، سر یک جنجال انتقام گیرانه به خاطر موفقیت های آفتاب تابان برجام.
بحث خیلی جدی تر از این صحبت هاست. لااقل برای من اینطورست. دوست عزیز مجازی ام امروز حقیقتا بسیار با معرفت این نکته را بیان کرد که " آدم یا معتقد است یا معتقد نیست" . اصل کلام همین است.
من به عنوان یک مسلمان نمی توانم دلم را راضی به این امر نمایم که بعد از ساعت ها روزه داری ، گوش به صدای کسی بسپارم که در برابر دوربین دشمنان اسلام نشسته ست و در توضیح دشمنی اسلام با هنر گفته ست : "این ها هرگز با هنر کنار نمی آیند، هرگز و هرگز. همچنان که در طول 1400 سال با هنر ما کنار نیامدند. باز هم نخواهند آمد".
حال این فرد هر چقدر هم که میخواهد این روزها برای مظلوم نمایی از حرام نبودن موسیقی در اسلام سخنرانی کند، برای من به عنوان یک مسلمان معتقد به اسلام فاقد ارزش و اعتبار است.
اصل نوشت :
گفت چه کار به قاری داری ؟ ببین چه می خواند !
گفتم حکایت مولا و کمیل و قاری قرآن را نشنیدی؟
گفت چطور؟
گفتم مولا در دل شب همراه کمیل از مسجد کوفه خارج شد. از کنار خانه ای می گذشتند که صوت زیبای تلاوت قرآن مردی بر دل کمیل نشست. مرد آیه " أَمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّیْلِ ساجِداً وَ قائِماً یَحْذَرُ الْآخِرَهَ وَ یَرْجُوا رَحْمَهَ رَبِّهِ... (آیا آن کس که شب و روز به کفر و عصیان مشغول است بهتر است) یا آن کس که
ساعات شب را به طاعت خدا به سجود و قیام پردازد و از عذاب آخرت ترسان و به
رحمت الهی امیدوار است؟...(آیه 9 سوره زمر)" را قرائت می کرد. امام که از دل کمیل آگاه شده بودند فرمودند:"ای کمیل، نغمه و نوای مناجات این مرد، تو را فریب ندهد، چه او از دوزخیان است". کمیل از این مکاشفه و کلام مولا متعجب شد. زمانی گذشت . چون قائله خوارج پیش آمد و امام برای حفظ جان مسلمین با این جماعت وارد جنگ گشت. پس از پایان جنگ امام به جنازه ای اشاره کرد و خطاب به کمیل که در کنار حضرت بود فرمود :"أمَّنْ هُوَ قانِتٌ آناءَ اللَّیْلِ". اشاره به اینکه یادت هست شبی که با من بودی و صاحبخانه این آیه را می‌خواند؟ این همان شخص است که تو را مجذوب خود ساخته بود.
